Իրանի Իսլամական Հանրապետության Սահմանադրությունը
Հաստատվել է 1980 թվականին – Վերանայվել է 1989 թվականին
ՄԱՍ ՏԱՍՆԵՐՈՐԴ – Արտաքին քաղաքականություն
Հոդված 152
Իսլամական Հանրապետության արտաքին քաղաքականությունը հիմնված է գերիշխանության կամ ճնշման բոլոր ձևերի մերժման, երկրի լիակատար անկախության և տարածքային ամբողջականության պաշտպանության վրա՝ ի պաշտպանություն բոլոր մուսուլմանների իրավունքների, հեգեմոն տերություններին չդաշնակցվելու վրա։ և ոչ ագրեսիվ պետությունների հետ փոխադարձ բարեկամական հարաբերությունների վերաբերյալ։
Հոդված 153
Արգելվում է ցանկացած պայմանագրի ստորագրումը, որը ենթադրում է օտարերկրյա գերիշխանություն երկրի բնական, տնտեսական, մշակութային և ռազմական ռեսուրսների և նրա ցանկացած այլ արտոնությունների նկատմամբ։
Հոդված 154
Իրանի Իսլամական Հանրապետությունը ձգտում է մարդկանց երջանկությանը բոլոր հասարակություններում և ճանաչում է անկախությունը, ազատությունը և արդարության գերակայությունը որպես համընդհանուր իրավունքներ, որոնցից պետք է օգտվեն աշխարհի բոլոր ժողովուրդները: Հետևաբար, այլ ազգերի ներքին գործերին միջամտելուց զերծ մնալով հանդերձ, Իսլամական Հանրապետությունը կաջակցի շահագործվող ժողովուրդների ցանկացած օրինական պայքարի իրենց ճնշողների դեմ ամբողջ աշխարհում:
Հոդված 155
Իրանի Իսլամական Հանրապետությունը կարող է քաղաքական ապաստան տրամադրել Իրանում ապաստան փնտրող անձանց, բացառությամբ նրանց, ովքեր Իրանի օրենսդրության համաձայն ճանաչվում են որպես դավաճաններ և հանցագործներ: