Ռադիֆ; պարսկական երաժշտության
Տեղադրված է 2009 ՅՈՒՆԵՍԿՕ-ի մարդկության ոչ նյութական մշակութային ժառանգության ցանկում
Իրանական երաժշտության ռադիֆը իրանական դասական երաժշտության ավանդական երգացանկն է, որը կազմում է պարսկական երաժշտական մշակույթի էությունը: Ավելի քան 250 մեղեդիական միավորներ, որոնք կոչվում են ժայթքներ, դասավորված են ցիկլերով, որոնց հիմքում ընկած մոդալ շերտը ապահովում է ֆոն, որի վրա դրվում են մի շարք մեղեդիական մոտիվներ: Թեև իրանական ավանդական երաժշտության հիմնական պրակտիկան իմպրովիզացիայի միջոցով է` ըստ կատարողի տրամադրության և ի պատասխան հանդիսատեսի, երաժիշտները տարիներ են անցկացնում սովորելով յուրացնել ռադիֆը և դրա նրբությունները տարբեր երաժշտական գործիքներում իրենց կատարումների և ստեղծագործությունների համար: Ռադիֆը կարող է լինել վոկալ կամ գործիքային, որը կատարվում է տարբեր գործիքների վրա՝ նվագելու տարբեր տեխնիկայով, այդ թվում՝ երկար պարանոցով լյուտա թար և սեթար, ինչպես նաև լի սանթուր (պատկանում է սեղանի վրա գտնվող Ցիտերի ընտանիքին։ Դա հարվածային լարային գործիք է, որը նվագում է։ օգտագործելով երկու ձողիկներ), կամանչե բծավոր ջութակը և նեյը (դա «պարզ բերան» տիպի ֆլեյտա է, որը պատրաստված է դատարկված եղեգից, բաց երկու ծայրերում: Ուսուցիչից աշակերտին փոխանցված բանավոր ուսուցման միջոցով, ռադիֆը մարմնավորում է երկուսն էլ: պարսկական երաժշտական մշակույթի գեղագիտական պրակտիկան և փիլիսոփայությունը։ Ռադիկալը սովորելը ենթադրում է առնվազն մեկ տասնամյակ անձնական նվիրվածություն, որի ընթացքում ուսանողները անգիր են անում ռադիկալի ռեպերտուարը և ներգրավվում են երաժշտական ասկետիզմի գործընթացում, որը նպատակ ունի բացել հոգևորության դռները: Այս հարուստ գանձը գտնվում է իրանական երաժշտության հիմքում և արտացոլում է Իրանի ժողովրդի մշակութային և ազգային ինքնությունը: