MUSIC
The gosan- ը խորհրդավոր գործիչներ են, որոնցից մենք գիտենք գործնականում միայն այն բանի, որ նրանք եղել են պարսկական էպոսի ավանդույթի ժառանգները, որոնք Արսաքսի ժամանակաշրջանում (մասեր. Պատմություն) ներկայացրեցին երաժշտությամբ ուղեկցող հերոսական գործերի հատվածները:
Երբ կուսակցությունը եւ ավելի ուշ Սասանյաններից, երաժշտական արտադրության պարսկերեն ոչ մի հիշատակում է մերժել, այլ ոչ թե այն կատարելագործում է ավելի երկայնքով շքեղ դատարանների միապետների, որտեղ երաժիշտները ձեւավորված է առանձին կաստա է կայսերական հիերարխիայում:
Այդ դարաշրջանի երաժշտական գործիքը, անշուշտ, զարթն էր, որի քաղցր ձայնը ստեղծեց առավել հարմարավետ մթնոլորտը դատական բանաստեղծների որոշումների համար:
Իսլամական դարաշրջանի մեկնարկից հետո, արքունիքը տվել է օրենք, մյուսը, արեւելահայ ճարտարապետը, 27- ի համար, հավանաբար, ասորական-բաբելոնյան շրջանում:
Բայց հետո մի հարյուր տարի քանոն անհետացել, իր հերթին, դա արդեն բարձրացրել մասին 70 տարի առաջ շնորհիվ Վարպետի Ռահիմ Qanooni ու նրա որդիներին, որոնք հաղորդում են Բաղդադից Իրանում:
Ժամանակի ընթացքում, սակայն, այլ գործիքներ ձեռք են բերել երկարատեւ նշանակություն:
Որոշ խիստ պարսկիներ, ոմանք, նման են արաբական երաժշտությանը:
Առավել տիպիկ է սանտուրը, որը քրոմապատ պալատ է 72- ի համար, որը ծեծել է փայտե խողովակները: ամենակարեւորներից մեկը թարթն է, «ութ» ձեւով կարճատված լյութ, խստորեն օգտագործելով մի փայտից, հինգ կամ վեց տողերով, որոնք թափահարում են մետաղյա խողովակ:
Հնագույն պարսկական հնագույն գործիքներից մեկը քամանտչուհն է, փայտե վիելան, երկար գլխիկով, որի վրա տեղադրված են չորս տողեր, որոնք ծածկված են աղեղով:
Մյուս կողմից, հինգ տողերը ունեն «ud», մանդոլա, որի նախատիպերը, հավանաբար, վերածվում են մ.թ.ա. 3-րդ հազարամյակին:
Հարվածային գործիքների շարքում առավել «ժամանակակից» եւ հանրահայտ է դաֆը, վիթխարի դափը, իսկ ավելի հին ու փխրուն է tonbak (կամ ZaRb), թմբկահար-բաժակը փոքր եւ միջին չափի աջակցում է պատվանդանի: Դրա հորթի կաշի փառ է ծեծել ձեռքերով.
Ուխտարար դարաշրջանի վաղ դարերում, այնուամենայնիվ, այն ֆորմալ բնութագրիչները, որոնք պարսկերեն երաժշտություն կդնեին բնօրինակ եւ տարբեր այլ արեւելյան երաժշտությունից, նույնիսկ արաբական աշխարհից, կոդավորված էին:
Տիպիկ ձեւը ներկայացնելու պարզ եւ հստակ ձեւով, կարելի է սկսել ռադիֆ հասկացությունից, որը ցույց է տալիս արվեստը եւ պարսկական երաժշտական գիտությունը որպես ամբողջություն:
The RadiF ( "հաջորդականություն", այլ նաեւ «համակարգ») բաղկացած է մի քանի dastgah, կոնկրետ կառույցների կոդավորված դարերում, մոդալ կշեռքներ բացահայտված տարբեր երգացանկում մեղեդիների, որոնցից յուրաքանչյուրը կոչվում է gusheh:
Դանակները տասներկու, յոթ «հիմնարար» եւ հինգ «ածանցյալներ» են, որոնցից մի քանիսը մավուրն ու իսպահանը, կամ ավելի ճիշտ,
դեռեւս հույները, նրանք մոտենում են խոշոր եւ փոքր արեւմտյան պարբերականություններին. օկտավը բաժանված է մի քանի հնչյունների. կան ընդամենը մեկ եռամսյակ, ընդամենը երեք եռամսյակ եւ հինգ քառորդ:
Պարսկական երաժշտությունը, որը պարբերաբար կրկնում է, հաճախակի է ընկնում:
Իսլամի ժամանումից հետո պարսկական երաժշտությունը անհետացավ. իսկապես դու խաղում ես: արաբական երաժշտության զարգացման մեջ ոչ մի աննշան դեր:
Պարզապես 7-րդ դարում Զալզալը ապրել է պարսկական արյունագետի անունից, որի անունը նա անվանել է արեւելյան երաժշտության բնորոշ «ընդմիջում», փոքրիկի եւ խոշորագույնի միջեւ միջանցք:
Որ Իրանի վարպետությունը է երաժշտության մնաց անվիճելի մինչեւ տասներորդ դարում, ամբողջ ժամանակը, որի ընթացքում Աբբասյան caliphs, թեեւ արաբների, պահպանվող արվեստագետներ, ինչպիսիք են Իբրահիմ Ալ-Mausili կամ ziryab (վերջինս սիրում: Այնուհետեւ Կորդոբայի դպրոց):
Որոշվել է թուրք եւ մոնղոլական արշավանքները: Պարսկական երաժշտական արվեստի զարգացման մեջ ձերբակալման փուլը, որը մի քանի դար շարունակ ձախողվեց: վերադառնալու հին շքեղությամբ, իսկ անլիտ ավանդույթները պահելով մասնավոր հատվածի շնորհիվ սահմանափակ էլիտարների շնորհիվ:
Միայն վերջին դարում, տեսնելով իր վերածնունդ երաժիշտների եւ գիտնականների մեծ արժեք, ինչպիսիք են Abdollah Միրզայի (1845-1918), պարտավորվել է վերակազմավորել եւ ծածկագրել լեզուներով musi-dips եւ ավանդական խաղացանկերը, դասակարգելով նրանց գիտական մեթոդներով եւ դրանք ուղղել տարաժամկետ ճշգրիտ.
Միեւնույն ժամանակ, սկսվում է նոր արտադրանքը: ազդել եվրոպական երաժշտական մշակույթի ազդեցությունից. եւ մենք գիտենք, թե ինչպես է քսաներորդ դարում, հատկապես, քանի որ հիսունական, նույնիսկ Իրանը սկսել է մի գործընթաց է ընդգծվում «աղտոտման» ոճերի, հիմնականում այն պատճառով, որ կամքի mo-միապետություն Pahlavi պարտադրել է բոլոր ծախսերը մինչեւ սուպեր-կառուցվածքային ասպեկտների մշակույթի Իրանի արագ եւ անհերքելի արեւմտյանացման գործընթացը:
Ոմանք այդ ուսուցիչները հոգացել, եւ դեռ շարունակում է բուժել, նույնիսկ որոշակի ժանրերի, որը պատկանում լիովին Պարսից ավանդույթի, չնայած այնտեղ էին միայն մշակվել է վերջին դարերի է Ավազ, նախ, «ձեռքը» տերմինը, որով մենք նկատում ենք դասական բանաստեղծական ստեղծագործությունների կատարումը կամ վճռականությունը, ինչպես օրինակ `վանականը, այլեւ tasnif, շատ սիրված է եւ լայնորեն օգտագործվում է, մի տեսակ, «բալլադի», որի մետրային կառույցը արձագանքում է «counterpoint» ռիթմիկ. խաբեություն-դամադադ (բառացիորեն «ներածություն»), որն արդեն անվանում է ավելի հստակ համերգների բացման իր գործառույթը. եւ երգը («ռիթմը») «պարը», որն օգտագործվում էր ամենից առաջ որպես երաժշտական կատարման եզրակացություն:
Պարսկական «էպիկական երաժշտությունը» նույնպես կարեւոր է, որի համար հատուկ փառատոն նվիրված է ամեն տարի մայիսին Թեհրանը.
Մեկը առավել հեղինակավոր ոլորտի փորձագետների, ովքեր քսան տարի զբաղվում է Իրանի տարածաշրջանային երաժշտություն, Մոհամմադ Ռեզա Darvishi կնքված 1997 մի հետազոտություն տուր տեւեց երկու տարի, եւ իրականացվել ողջ երկրի վրա քաշել է հնագույն էպիկական երաժշտություն, մասամբ այժմ կորցրել է, մասամբ վերապահված է միայն ի հիշատակ մի քանի անհատների, կամ խաղում են միայն հատուկ առիթներով, ինչպիսիք են Աշուրայի արարողությունների, եւ եկան (ինչպես նաեւ երեք հազար հետաքրքիր լուսանկարներ) լայն է եւ կազմակերպել գիտական դասակարգում «ռիթմերով», «տեքստեր «Եվ« սոցիալ-պատմական գործոններ »:
Ընդհանրապես, էպիկական երաժշտությունը ուղեկցում է խաների եւ դաժան տեղական տերերի դեմ ուղղված ժողովրդական պայքարի պատմություններին:
Հայտնի կոմպոզիտոր Կամբիզ Ռուզանավանը դեռեւս բիզնեսում կոչում է «երաժշտություն, որը շեշտում է ժողովրդի քաջությունն ու նվիրվածությունը»:
Ներկայում, նկատմամբ հետաքրքրությունը երաժշտության շատ բարձր է, իրանցիները, հատկապես երիտասարդ սերունդը վերջին տարիներին, եղել է իսկական բում է հարցումներին մուտքերին երաժշտական դպրոցների եւ կոնսերվատորիաներում:
Բնականաբար, երիտասարդները զգայուն են անգլո-սաքսոնական երաժշտության մեջ. բայց կարող ես: ասել, լավ է պատճառը, որ այդ «ուշադրությունն է ազգային դասական ավանդույթի շատ ավելի տարածված է եւ վոկալի, քան Արեւմուտքի, եւ միեւնույն ժամանակ, գնալ դանդաղ վերականգնվում ուժ ունեն նույնիսկ տարածաշրջանային երաժշտություն կամ« զանգ ».
Իրանը բնակեցված բազմաթիվ էթնիկ խմբերից յուրաքանչյուրն ունի իր ռոմանտիկ ավանդույթները:
Շատերի մեջ մի օրինակ բերելու համար քրդերը հատուկ ուշադրություն են դարձնում իրենց դարավոր ժառանգությանը: նրանց երաժշտությունը կարողացել է պահպանել բնօրինակ կերպարները, որոնք գտնվում են շատ հին ժամանակներում:
Օրինակ, որ քրդական քաղաք Mahabad (արեւմտյան Azarbaydjan) heyran երաժշտությունը, ծնվել է ժամանակ Mithraism, ուղեկցող բանաստեղծություններ եւ epics միշտ ապրում է տեղական բանավոր ավանդույթի դեռ կատարվում:
Դրանցից, դա կարեւոր է հիշել, որ ռոմանտիկ լեգենդ Լեյլի եւ Majnoun, որը Պարսկաստանը արդեն անմահացրել է գրավոր մշակույթի (ինչպես, օրինակ, Աթթար-ի Աստվածային Գրքի), իսկ քրդերի շրջանում մնում է վստահվել է երգելու.
Քրդերը նաեւ ծածկել պահպանումը երաժշտության Khanegahi (որը նշանակում է «վանքը»), հատուկ երգացանկը առեղծվածային երաժշտության ուղեկցող քառյակներ Mowlana Rumi եւ Հաֆեզ կարեւորելով հետեւանքները «Աղոթք» Gnostic - ի Mahabad դա հատուկ է նույնիսկ կազմակերպվել փառատոնը, որը կոչվում Zikr-o Zakerin:
Քրդական ժողովրդական երաժշտությունը եւ այն ուղեկցող երգը, խոսում են սոցիալական խնդիրների կամ երկրային սիրո ցավերի փոխարեն:
Բայց կա նաեւ մի դահլիճ («դատարանի») երաժշտություն, որը շատ կապված է դարերի ընթացքում ձեւավորված ձեւերի հետ, որոնք պատմության մեջ հայտնի քուրդ գրողներ են:
Ներկայումս քրդական տարածաշրջանային իշխանությունները սեղմելով կենտրոնական գրասենյակների ազատ է արձակվել, քանի որ ավելի մեծ թվով լիցենզիաների հաստատման համար տեղական երաժշտական դպրոցների, որից առայժմ միայն մի քանիսը գտնվում են բիզնեսում (մեծամասնությունը enthusiasts ուսումնասիրվել մասնավոր):
Իրականում, բոլոր Իրանում երաժշտության օգտին հասարակական նախաձեռնությունները չեն կարող սահմանվել որպես գոյություն չունեցող:
Ամեն տարի, հոկտեմբերին, տեղի է ունենում Երիտասարդական երաժշտության փառատոնը, որն ունի նոր տաղանդներ հայտնաբերելու խնդիր:
Մեկը առավել ակտիվ շրջանում երաժշտական համալիրներից բաղկացած է Private - այսօր Sarv խումբը (տերմինը այն անունը պարսկերեն նոճի, խորհրդանիշներից մեկը ամենահայտնի Պարսից ազգի ից popu-lation), որի առավել վառ առանձնահատկությունն բնակվում է նրանում, որ դա միակ խումբն է երկրում, որտեղ երիտասարդները երկու սեռերի (21 աղջիկների եւ չորս տղաների) իրականացնում միասին `երաժիշտները, ընդհանուր առմամբ, ուղեկցել DAF իրենց գործընկերների հետ, ովքեր խաղում են թառ, որ setar, դաշնամուր եւ ջութակ ,
Այդ Sarv կազմավորվել է 1959: խումբ, որը կոչվում է «Հարավային Թեհրան երեխաներ», ակտիվ է տեղական մշակույթի տանը, ի թիվս այլ բաների, որոնք ուսուցանվում դասական երաժշտությունը դեռահասների հարավային շրջաններում. աստիճանաբար, ամենաակտիվ ուսանողները կյանք են տվել նոր փոքրիկ խմբերին: Սա նաեւ հանգեցրել է Sarv, որը վերջին տարիներին խաղացել է առաջադրանքը musically ուղեկցել բացման եւ փակման արարողությունները օլիմպիական խաղերի կանանց Թեհրանում, Բացման արարողությանը մասնակցել է նախագահ Խաթամիի ընտրություններից հետո կարող է 97 , եւ հաճախ կոչվում է կառավարության շենքերում `ողջունելու օտարերկրյա հյուրերի ժամանումը:
